Feest

Afgelopen weekend hebben we in huize Houwer feest gevierd. Hugo mocht 13 juni 1 jaar worden en Coen zou 2 dagen later 30 jaar worden. Stiekem hadden de jongens en ik uitnodigingen naar allerlei bekenden gestuurd en hen uitgenodigd voor een verrassingsparty voor Coen zijn 30ste verjaardag. Rond 15.00 uur stonden de eerst mensen al voor de deur. Coen was verbaasd, verast en sprakeloos. Vorige maand had ik samen met de kinderen een fotosessie gedaan bij een professionele fotograaf. De kinderen hebben dit keurig geheim kunnen houden waardoor Coen van niets wist. zie hieronder een kleine impressie van de foto's!!

De verdere dag verliep prima, Coen genoot zichtbaar maar ook Hugo vond het volgens mij geweldig. Naarmate er mee kado's kwamen zag je hem gewoon glunderen. Hij kreeg echt de smaak te pakken. Hij kreeg veel auto's (kan ook niet anders in een jongens familie) al kruipend scheurt hij achter zijn auto's aan. Als hij in de box zit te spelen staan de auto's allemaal netjes geparkeerd op de leuning van de bank. Als dit niet naar zijn zin is gooit hij alle auto's uit de box en is hij er helemaal klaar mee! We grappig om te zien. De driftigheid die al in zo'n klein mannetje zitten.
Hugo begint echt aanstalten te maken om te gaan lopen. Ik vind dat aardig snel. Met in mijn achterhoofd de gedachte dat Aron ruim 21 maanden was voor hij zijn eerste stapjes zetten en Rens was ruim 15 maanden. 1 ding is zeker... Het gaat steeds sneller. Verder is Hugo altijd maar aan het observeren. Bekijkt alle gedragingen van zijn broers (en vast ook van zijn mama en papa) en wil dat dan zo snel mogelijk ook kunnen. Wat nog al eens frustratie oplevert. Dat is natuurlijk niet gek. Aron is immers 5 jaar en kan al heel veel. Logisch toch... niet voor Hugo hij blijft zolang dingen proberen, dat waardeer ik wel in hem. De aanhouder wint toch?

Aron heeft het op school enorm naar zijn zin. Laatst heb ik een middag mee geholpen op school. Dat is eigenlijk niet zo mijn ding. Maar wat heb ik van die kleuters genoten. Lekker bij-de-hand allemaal, de kinderen kwamen al snel tot de conclusie dat de mama van Aron maar weer naar school toe moest. Ook hadden ze al een stoel en tafel voor mij geregeld. Ik had geluk, want ik hoefde dan niet in groep 1 te beginnen maar mocht direct doorstromen naar groep 2. Wat aardig!
Ik heb mij zeer vermaakt tijdens het knutselen. Kunnen genieten van de creativiteit van de kids maar ook van hun probleemoplossende vermogen. Problemen kennen ze eigenlijk niet. Alles wordt opgelost (zonder dat ze er eigenlijk erg in hebben dat ze een probleem oplossen). Kinderen zijn sociaal en aardig tegen elkaar. Ze accepteren elkaar zoals ze zijn. Al kunnen ze ook al heel hard tegen elkaar zijn. Maar ik ben er van overtuigd als je dit in hun jonge jaren aanpakt dat je er hun verdere leven profijt van kan hebben.

Rens begint al een grote jongen te worden. Bijna klaar voor de kleuterschool. Het aftellen is echt begonnen. Hij mag 12 oktober voor het eerst naar school. Je merkt echt aan hem dat hij er aan toe is. Hij begint de grootste van zijn klas te worden ook zijn taalontwikkeling maakt een enorme sprong. Wat een woorden schat heeft die knul zeg. Soms doet mij dat dan weer verbazen. Rens geniet nog wel enorm van de vrije morgens samen met zijn mama. Dat zal ook voor mij wel even afkicken worden. Nu is het een flink gezeul als ik 's morgens even ergens naartoe wil. 2 kids in de auto, tas met allerlei spullen mee. Buggy achterin de auto. Straks ben ik om half 9 nog maar samen met Hugo... zal wel stil zijn.

De voorbereidingen voor Costa-Rica zijn in volle gang. Gister samen met knullen (Aron, Rens en Hugo) de injectie's wezen halen voor Hepatitis A. Wat zijn ze volgens eigen zeggen dapper! Dat vind ik ook. Aron heeft vol fascinatie naar de injectie zitten kijken. Zelf pakte hij zijn pleister uit en keek hij hoe de injectie in zijn armpje werd gezet. Het enige wat hij zei: zo die is scherp. Heerlijk gewoon. Rens vond het wel een beetje spannend. Maar is ook zo'n grote jongen dat hij niet hoefde te huilen. Hugo had vorige week ook al een injectie gehad en die vond het dus niet echt om te lachen. Maar alle drie gingen zij trots naar huis met een stoere pleister en een kadootje die ze van de doktersassistent kregen en natuurlijk direct al antistoffen voor een leverziekte die ze tijdens onze vakantie zouden kunnen oplopen. Wel zo'n fijne gedachten.
Daarna direct door naar het gemeentehuis om paspoorten voor de jongens aan te vragen. Ieder kind moet zijn eigen paspoort hebben. In Nederland kan je je kinderen bijschrijven. In Amerika wordt dat niet geaccepteerd. En omdat we via Amerika vliegen en op vakantie gaan moest dit dus nog gebeuren. Het is nu nog een kwestie van aftellen en dan gaan we heerlijk op vakantie. Ik heb er zo'n zin in !!!!
En wij dus allemaal